Sinds de biljartsport, zoals wij die nu kennen (carambolebiljarten), in ±1860 zijn intrede deed, heeft deze veel grote namen uit Nederland en België voortgebracht. Op deze pagina worden deze, onder de titel “Oude meesters” nog eens onder de aandacht gebracht. De meesten zijn inmiddels overleden of al lang geleden gestopt, maar er zijn er bij die zelfs heden ten dage nog actief zijn en niet onverdienstelijk ook. Ook de wat jongere biljarthelden ontbreken hier niet. Heb ik er een gemist? Laat het me weten!
De eerste bekende biljarters
In de beginperiode van het carambolebiljarten (2e helft 19e eeuw) werd er vooral in de noordelijke provincies (Groningen en Friesland) voor het eerst gebiljart. Later breidde zich dat uit via Amsterdam en Den Haag naar de rest van het land. In het begin werden voornamelijk demonstratiepartijen met goede biljarters door uitbaters van locaties geregeld en daar kwam veel volk op af. Ook werd er niet te zuinig gegokt op de uiteindelijke winnaar. Later werden de eerste toernooien en Nederlandse Kampioenschappen gehouden. De coryfeeën uit die tijd waren de Groninger Roelf Bierling, de Leeuwardenaar Tjibbe Terpstra, Goye Bijlsma uit Bolsward en Amsterdammer Nico Verkley.
Roelf Bierling, ook bekend van de biljartfabriek Bierling-de Schepper, was toch wel de bekendste biljarter uit die tijd en werd door liefhebbers de Koning van het Biljart genoemd.
Over de begintijd van de Belgen heb ik helaas niet zo heel veel informatie. Edouard Horemans werd bekend doordat hij de Amerikaan Jake Schaefer uitdaagde voor de wereldtitel kader 18/2 in maart 1928. Het was Horemans die de jarenlange hegemonie van de Amerikanen voor het eerst wist te doorbreken met de uitslag 1190-1500 in 54 beurten.
Andere bekende Belgische biljarters waren Piet van Duppen, Albert Collette, Gustaaf van Belle, Piet Sels, Gaston de Doncker, Theo Moons en Victor Luypaerts. Zo gauw ik nadere informatie over deze spelers heb, krijgen zij een plaatsje in onderstaand overzicht. Uw aanvullingen zijn natuurlijk van harte welkom.
.
.
Jan Dommering
(Winschoten, 23 november 1882 – Arnhem, 4 oktober 1958) was een Nederlands biljarter.
Dommering was de zoon van een hotelier en groeide op in Winschoten. Van zijn vader leerde hij biljarten. Dommering volgde een opleiding tot hotelier in Duitsland en was vervolgens werkzaam in München, Genua, Nice en Oostende. In 1907 opende hij Hotel Bristol in Arnhem.
Vanaf ongeveer 1910 nam Dommering deel aan nationale biljartwedstrijden. Hij kreeg lessen van de befaamde Belgische biljarter Ed Horemans. In 1920 veroverde hij zijn eerste Nederlandse kampioenschap in het ankerkader 45/2. In totaal behaalde Dommering tien nationale titels in deze discipline, de laatste in 1937. In 1925 was hij tevens Europees en wereldkampioen. Bij het wk in april 1925 in Parijs maakte hij een achterstand van 53 caramboles op de Belg Theo Moons goed. Bij terugkomst in zijn woonplaats Arnhem werd hij door duizenden plaatsgenoten verwelkomd. In 1927 maakte Dommering in een wedstrijd een kaderserie van 263, waarmee hij het wereldrecord van Ed Roudil met één carambole verbeterde. Op ruim 60-jarige leeftijd was hij in 1944 deelnemer aan het Nederlands kampioenschap ankerkader 71/2. Hij werd achtste en laatste. Dommering was erelid van de Nederlandse Biljart Bond en leermeester van onder meer de Duitse kampioen August Tiedtke.
Hendrik Robijns
(1883 – Amsterdam, 16 oktober 1959) was een Nederlands biljarter. Hij was drievoudig wereldkampioen driebanden.
Robijns bekwaamde zich aanvankelijk in het kaderspel. In 1912 werd hij Nederlands kampioen tweede klasse kader 45/2, een jaar later herhaalde hij die prestatie in de eerste klasse. In 1928 switchte hij definitief naar het driebanden, waarin hij het jaar daarvoor al Nederlands kampioen was geworden. Met succes, want reeds in 1930 werd hij in Amsterdam gekroond tot wereldkampioen. Deze prestatie herhaalde hij in 1932 (Vichy) en 1933 (Caïro). Na zijn derde wereldkampioenschap trok hij zich uit de wedstrijdsport terug. Robijns was tussen 1927 en 1933 zeven maal op rij Nederlands kampioen in het driebanden.
Leijntje ‘Lies’ Schrier
(1887-1962) was een Nederlandse carambolebiljarter. Zij werd op 27 november 1887 geboren als dochter van Ko Schrier Adriana Davidse in Domburg, Zeeland. Leijntje, roepnaam Lies, groeide op in het café van haar ouders en aangezien er een biljart in de zaak stond waagde Lies al op jonge leeftijd een stootje en ze bleek een bijzondere aanleg te hebben voor de biljartsport. Zelf zei ze daarover het volgende: “Daar mijn ouders op het badplaatsje Domburg een café hebben was ik in de gelegenheid het biljarten te leren. Toen ik pas tien jaar oud was, ben ik er al mee begonnen, tenminste, ik had een klein langwerpig tafeltje met drie elastieken ballen en een wandelstok. Dat was het eerste begin. Toen ik wat groter werd begon ik op het biljart zelf, doch daar ik nog nauwelijks boven het biljart uitkwam, nam ik er altijd een bankje bij. Zo maakte ik binnen betrekkelijk korte tijd goede vorderingen, ook al omdat ik iederen dag een uurtje aan het oefenen was.” Sinds die prille jaren heeft Lies vele triomfen gevierd op het groene laken en was ze vaak te sterk voor de mannen – ook de biljartsport maakte een feministische golf door, zij het dat die in eerste aanleg slechts uit één persoon bestond. Naast vele Nederlandse kampioenschappen won zij ook prijzen in o.a. België, Frankrijk, Duitsland en Zwitserland en demonstreerde ze vier jaar lang op de biljartacademie van Parijs aan de Boulevard des Capucines. Als de Tweede Wereldoorlog er niet was geweest, had Lies zeker een deel van de wereld met haar keu veroverd, want in de jaren ’30 waren er vergevorderde plannen voor een tournee in zowel de Verenigde Staten als India. Lies Schrier speelde voornamelijk het kaderspel omdat ze het gewone biljarten te eenvoudig vond. Ze had het graag moeilijk, want dan kwam de schoonheid van het spel pas goed tot zijn recht. Lies Schrier overleed op 19 juli 1962 op 74-jarige leeftijd in Domburg
Gustave van Belle
(Gent, 12 april 1889-1969) was een Belgische carambolebiljarter, gespecialiseerd in de disciplines kader en ankerkader 45/2, 45/1, 71/2 en Pentathlon.
Hij werd 3 keer Europees kampioen 45/2 in 1927, 1929 en 1935. Daarnaast werd hij wereldkampioen 45/1 in 1930, 45/2 in 1934. In het ankerkader 71/2 werd hij wereldkampioen in de jaren 1932, 1934, 1935, 1936, 1937 en 1939. In 1935 werd hij ook nog wereldkampioen Pentathlon.
Edouard Horemans
(Antwerpen 1889) was een Belgisch carambolebiljarter.
Hij begon met biljarten in 1905 en won zijn eerste Belgische amateurtitel in 1910. Hij werd wereldberoemd toen hij de Amerikaanse wereldkampioen Jake Schaefer uitdaagde voor de wereldtitel kader 18/2 in maart 1928. Het was Horemans die de jarenlange hegemonie van de Amerikanen voor het eerst wist te doorbreken met de uitslag 1190-1500 in 54 beurten.
In 1919 kwam er van zijn hand een boek uit, nl. “Het Biljartspel”.
Arie Bos
(Amsterdam, 1892 – New York City, 15 januari 1962) was een Nederlands biljarter.
Met Henk Robijns, Jan Dommering en Jan Wiemers maakte Bos deel uit van een gouden generatie aan Nederlandse biljarters, bijgenaamd de vier musketiers. In 1921 en 1922 werd hij Nederlands kampioen in het ankerkader 45/2. In 1921 was hij in Parijs tevens wereldkampioen 45/2 geworden.
In 1923 vestigde Bos zich in de Verenigde Staten, met de bedoeling een professionele loopbaan in het driebanden te starten. Deze kwam echter niet goed van de grond. Hij trouwde met de Amerikaanse biljartkampioene Catherine Haywood. Bos keerde terug naar Nederland, waar hij vanwege zijn uitstapje naar de betaalde sport aanvankelijk niet werd toegelaten tot officiële wedstrijden. In 1938 was hij nationaal kampioen ankerkader 71/2 en in 1938 en 1939 kampioen in het driebanden. Op het Europees kampioenschap werd hij in 1939 tweede, achter Alfred Lagache. Kort daarna vestigde hij zich definitief in de VS, waar hij in 1962 overleed.
Piet van de Pol
(Charlois (Rotterdam), 21 september 1907 – Rockanje, 22 september 1996), ook wel Pieter Jacobus van de Pol of de lange (vanwege zijn lange postuur), is een biljartlegende uit Rotterdam.
Van de Pol leerde biljarten in het café van zijn vader in Charlois te Rotterdam, al op zeer jonge leeftijd schotelde hij de gasten series van in de hond QAerd voor. Hij was een natuurtalent, en op zijn dertiende werd hij lid van Biljartvereniging De Spil. Later stapte hij over naar De Maasstad, al snel bleek zijn voorliefde voor het kaderspel. Zijn deelname aan de Nederlandse kamioenschappen in zowel 1932 en 1933, waar hij in beide jaren kampioen werd was een start voor een glorierijke carrière. In 1947 veroverde hij de wereldtitel, twee Europese titels en opnieuw het Nederlands kampioenschap. Opnieuw in 1951 werd hij wereldkampioen in Buenos Aires alwaar hij een ontmoeting met Evita Perón had. In Gent (1958), verstelde hij de biljartwereld door een serie van 400 caramboles in één beurt neer te zetten.
Van de Pol was behalve biljarter en overtuigd Feyenoordsupporter ook horeca-ondernemer, achtereenvolgens had hij biljartzaken in de Tidemanstraat, Ammanstraat en aan de Goudsesingel.
In 1961 verhuisde Van de Pol naar Rockanje. In 1967 stopte hij met professioneel biljarten. Van de Pol overleed in 1996.
René Gabriels
René Gabriels was een Belgisch carambolebiljarter. die bij het grote biljartpubliek vooral bekend zal zijn van zijn latere boekwerken “Van groot spel naar serie americaine” en de bijhorende “Atlas van het grootspel naar de serie americaine”. En daarnaast natuurlijk van de Gabriels-biljarts.
De geschiedenis van het merk Gabriels gaat terug naar 1932. In het Belgische Antwerpen nam een jonge en getalenteerde biljarter een belangrijke beslissing: Hij startte zijn eigen biljartfabriek. René Gabriels, die liefst 7 wereldtitels in de klassieke spelsoorten op zijn naam schreef, was de oprichter van de Gabriels biljarts. Zijn ultieme doel was het ontwikkelen van een tafel welke zou gelden als absolute standaardnorm voor toernooien en kampioenschappen.
Zijn ervaring als speler en zijn oog voor details, zorgden uiteindelijk voor de ontwikkeling van de 1e versie van een model dat we vandaag de dag nog steeds kennen: De Gabriels Imperator.
De Nederlandse biljartfabriek Loontjes Biljarts kocht in 2003 de rechten van het merk Gabriels.
Jan Wiemers
Jan Wiemers, zoon van een sociëteitshouder uit Dokkum, was al op achtjarige leeftijd zo intensief aan het biljarten dat zijn vader er dag in dag uit op moest toezien dat zoonlief niet te laat op school kwam. Maar het bloed kroop waar het niet gaan kon en vroeg in de twintigste eeuw groeide de ‘Leeuw van Dokkum’, zoals Wiemers’ bijnaam luidde, tot een van de allerbeste biljarters van Nederland uit. Wiemers was een Abe Lenstra avant la lettre. Hij had geld, veel geld kunnen verdienen door als prof op te treden in de Académie de Billard in Parijs, maar Wiemers – amateur in hard en nieren – dacht er geen seconde aan.
Wiemers taande niet naar geld en roem, maar was wel strijdvaardig en bleef tot het laatste moment proberen de wedstrijd naar zijn hand te zetten. Hij was een rasbiljarter met een geweldige keuvoering en vanwege zijn sportiviteit een voorbeeld voor zijn tegenstanders. Toen de Dokkumer in 1942 op 65-jarige leeftijd een punt achter zijn carrière zette, kreeg hij in de Biljartrevue, het officiële orgaan uit die tijd, maar liefst twaalf (!) tekstpagina’s aandacht.
Jan Sweering
Jan Sweering is een voormalige Nederlandse biljarter. Hij was gespecialiseerd in het ankerkader, libre, bandstoten, pentathlon en driebanden. Hij vertegenwoordigde Nederland verschillende malen op het Europees kampioenschap en wereldkampioenschap. Hij werd wereldkampioen pentathlon en meervoudig Nederlands kampioen in verschillende biljartdisciplines. Ook had hij drie jaar lang het wereldrecord bandstoten in één partij op zijn naam staan.
Zijn eerste grote succes boekte hij in 1935 met het winnen van de wereldtitel pentathlon in het Franse Malo. Dit toernooi behaalde hij een gemiddelde van 30,32. Wereldkampioen pentathlon – 1935
Nederlands kampioen driebanden – 1943, 1944, 1953
Nederlands kampioen bandstoten – o.a. 1951
Nederlands kampioen 45/2 – minstens 7x t/m 1944
Nederlands kampioen 45/1 – minstens 1x t/m 1944
Nederlands kampioen 71/2 – minstens 2x t/m 1944
Clément van Hassel
(16 maart 1920 – 2003) was een Belgisch carambolebiljarter, die eind jaren veertig, begin jaren vijftig 8 keer Europees kampioen werd in de spelsoorten libre en ankerkader 45/2, 47,2 en 71,2. Op 29 mei 1949 werd hij wereldkampioen libre tijdens de wereldkampioenschappen in Madrid met een moyenne van 62,6. Hij was lid van de legendarische Antwerpse biljartvereniging „de Boerinnekes”, die meerdere wereldkampioenen zou voortbrengen.
.
.
René Vingerhoedt
(Antwerpen, 29 oktober 1921 – Antwerpen, 14 februari 2005) was een Belgische biljartlegende en het grote voorbeeld van Raymond Ceulemans.
Vingerhoedt won 22 Europese titels en werd tweemaal wereldkampioen driebanden (1947 en 1960), een biljartspel waarin hij in de jaren veertig en vijftig van de vorige eeuw uitblonk. Hij was de eerste die in dit spel een moyenne van meer dan 1 bereikte.
Hij won 37 nationale titels. Toen hij 17 was werd hij wereldkampioen artistiek biljarten.
Jozef (Jos) Vervest
(Ekeren, 29 maart 1925 – Gent, 2 oktober 1999) was een Belgisch biljarter.
Vervest behaalde twee wereld- en vier Europese titels. Voorts vergaarde hij ook achttien nationale titels. Hij werd wereldkampioen 47/2 in 1961 en 1963. Zijn Europese bekroningen behaalde Vervest in het vrij spel in 1953, 1954, 1956 en 1957. De Belgische kampioenschappen won hij tussen 1951 en 1965 in de disciplines 47/1, 47/2, 71/2 en vrij spel. In 1964 werd Jos Vervest onderscheiden met de gouden medaille van sportverdienste.
Hij baatte gedurende meer dan 25 jaar de bekende biljartzaak “Brasserie Metropole” uit te Gent.
Kees(je) de Ruyter
(Waalwijk, 1925 – 10 februari 1983) is een voormalig Nederlandse biljarter. Hij was erg succesvol in de disciplines Cadre 47/2 en in het Libre. Hij werd tweemaal Europees kampioen en 31 maal Nederlands kampioen. Voor zijn prestaties is hij opgenomen in het boek “De Top 500 – de beste Nederlandse Sporters van de eeuw”.
Hij gaf op 11-jarige leeftijd staand op een kratje biljartdemonstraties in het café “Drik de Ruijter” van zijn ouders op de Markt in Waalwijk. Eind jaren dertig verbood de kantonrechter hem dit omdat hij toen nog te jong was. Pas op 14 jarige leeftijd mocht hij deze activiteiten uitvoeren. Tweemaal, in 1937 en 1939, werd hij door Polygoonfilm gefilmd. Later begon hij zelf een café aan de Grotestraat in Waalwijk, in het pand waar nu tapasrestaurant ‘Me Gusta’ gevestigd is.
Zijn internationale doorbraak maakte hij in 1950. Hij werd dat jaar Europees kampioen op de onderdelen Cadre 47/2 en Libre. Een jaar later werd hij respectievelijk derde en tweede op deze disciplines om ten slotte in 1952 nog eenmaal brons te winnen bij het Europees kampioenschap Libre. Op het wereldkampioenschap Libre in 1950 in Madrid behaalde hij in de eerste drie partijen een uitstekend gemiddelde van 74, maar weldra daalde zijn prestaties. In 1953 nam hij niet deel aan de wereldkampioenschap Libre in het Spaanse Vigo wegens een conflict tussen de Spaanse en Nederlands biljartbond over reiskostenvergoeding. In 2004 werd hij opgenomen in de eregalerij van Holland Sport.
Emile Wafflard
(Brussel, 16 november 1927 – 19 september 1994) was een Belgisch carambolebiljartspeler, actief in het kaderspel en het bandstoten.
Hij werd in 1959 wereldkampioen in Berlijn in de discipline kader 71/2. In 1977 eindigde Wafflard derde op het wereldkampioenschap bandstoten. Hiernaast werd hij tien keer Europees kampioen: negen keer in het kaderspel en in 1956 werd hij Europees kampioen bandstoten.
.
.
.
.
Tiny Wijnen
(16 juni 1930 – Nijmegen) was een Nederlands carambolebiljarter. Hij was gespecialiseerd in de disciplines Ankerkader 47/1, 47/2 en 71/2 en de Pentathlon.
Op 13 jan. 1963 wist de 12-voudig Nederlands kaderkampioen het Europees kampioenschap Ankerkader 47/2 in Huelva in Spanje op zijn naam te schrijven. Bij wereldkampioenschappen kwam hij helaas nooit verder dan een 4e plaats.
Henk Scholte
(21 september 1932 – Eindhoven) was een voormalig Nederlands carambolebiljarter.
Het ‘magere manneke’ werd de zwarte panter genoemd. Henk leerde het biljarten in het Café St. Paulus van zijn ouders in Woensel. Kenners zaten te hoofdschudden en zeiden dat wordt niks! Later kreeg Henk biljartles van Piet van de Pol, dat door zijn moeder betaald werd. Later werd het kleine biljart thuis vervangen door een wedstrijdbiljart. Op 7 april 1955 werd Henk Nederlands Kampioen libre.
Hij zou voor het eerst een Europees kampioenschap pakken in 1961 toen hij in Estoril Portugal Europees Kampioen Libre werd en o.a. enkele records van Piet van de Pol verbeterde.
Hij werd in totaal 7 keer Europees kampioen (3x Libre in 1961, 1965 en 1969, 3 keer Ankerkader 47/2 in 1964, 1965 en 1968) en 1 keer Ankerkader 71/2 in 1965. Hij was 2 keer finalist en halve finalist op een wereldkampioenschap, maar meer mocht het helaas nooit worden.
Hij gaf biljartdemonstraties en had een handel in biljartbenodigdheden. Naar verluid zou hij ook een eigen café hebben gehad. Henk Scholte overleed in 1998.
Hier zien we geheel rechts Henk Scholte, met
enkele andere coryfeën uit die tijd (1957).
Raymond Steylaerts
(3 april 1933 – Middelkerke, 6 januari 2011) was een voormalige Belgisch biljarter. Hij werd vooral bekend als artistiek biljarter.
Hij werd 6 keer wereldkampioen, 14 maal Europees kampioen en tevens 26 keer Belgisch kampioen, waarvan drie keer in de discipline driebanden. Hij won zijn eerste titel in artistiek biljarten in 1954 in Madrid.
Zijn eerste wereldtitel behaalde hij in 1970 in het Argentijnse Mar del Plata. Steylaerts domineerde later met wereldtitels in 1979 in Den Haag (Nederland), in 1980 in Maubeuge (Frankrijk), in 1984 in Heeswijk-Dinther (Nederland), in 1986 in Acapulco (Mexico) en 1987 in Mönchengladbach (Duitsland).
Op Europees niveau behaalde hij vanaf 1954 een bijna ononderbroken reeks van titels in Madrid, Parijs, Saarbrücken, San Sebastian, Murcia, Saint-Vincent, Dortmund, Amersfoort, Brussel, Saint-Maur, Sant Boi de Llobregat en Linz.
Als driebandspeler was hij een subtopper. Hij werd tweede bij het wereldkampioenschap in 1981 in Wenen (Oostenrijk) na Raymond Ceulemans. Hij behaalde verder ook nog verder verschillende derde plaatsen in deze discipline.
Ben Leek
Ben Leek (1936) is, zoals Herman Quant hem omschrijft in zijn verhalenbundel ‘Groen voor ogen’, een fenomeen. Vooral de wat oudere spelers en met name de kadristen zullen zich Ben Leek zeker herinneren. Hij was lid van b.v. Horna te Hoorn en ook bestuurlijk was Ben actief. Ben bezat één gezond been, het andere been was een prothese. Handen had Ben niet. Zijn linkerarm eindigde iets voorbij de elleboog en aan zijn rechterarm zaten, op de plaats waar de pols zou moeten zitten, twee kleine vingers. Ben’s “linkerarm” was zijn “voorhand”. Het topeind van de keu lag los op het uiteinde van die “arm”. Met de twee vingertjes aan zijn rechterarm kon hij het achterstuk van de keu nét omvatten. De beenprothese bezorgde hem een moeizame gang om het biljart. Biljartleermeesters zeggen altijd dat de voorhand als een bankschroef zo vast moet zijn en dat een losse pols een voorwaarde is om een sterke speler te worden. Ben had niet eens een hand en ook geen pols, maar ketsen kwam bij Ben in het draaiboek niet voor en hij beschikte daarbij over een uitzonderlijke techniek. Hij kon ijzersterk masseren (vraag daarbij niet hoe hij daar voor aanlegde)en speelde zelfs links als dat nodig was. Kortom; Ben spotte dus met alle voorgekauwde biljartwetten.
Ben werd 3 keer Nederlands kampioen:
1963-1964 Extra klasse libre moy. 35.42 hs 350
1971-1972 Libre Overgangsklasse moy. 70.58 hs 434
1976-1977 Ankerkader 38/2 1e moy. 29.57 hs 173
Verder heeft hij nog met wisselend resultaat meegedaan aan 11 nationale finales en 65 nationale voorwedstrijden in alle diciplines, zoals driebanden, bandstoten, libre en kaderspelen.
Hans Vultink
(Aalten, 13 juni 1937) is meervoudig wereldkampioen biljart.
Hij werd in 1975 te Rotterdam wereldkampioen ‘ankerkader 47/1’, dankzij onder andere een wereldrecordserie van 300 caramboles. Ook in 1973 (Krefeld) en 1974 (Argentinië) pakte hij de wereldtitel. Totaal is hij 3 keer wereldkampioen, 7 keer Europees kampioen en 52 keer Nederlands kampioen geworden. Vermeldingswaardig is dat Vultink tijdens het NK kader 47/2 in 1983 met een algemeen gemiddelde van boven de 100 speelde, namelijk 116,66. Zijn Nederlandse concurrenten in die tijd waren met name Piet van de Pol (Rotterdam, de toenmalige nestor van de Nederlandse biljartsport), Tiny Wijnen (Nijmegen), Henk Scholte (Eindhoven) en Henk de Kleine (caféhouder in Kampen). Hans Vultink is Ridder in de Orde van Oranje-Nassau.
Raymond Ceulemans
(Lier, 12 juli 1937) is een Belgisch carambolebiljarter. Hij werd 35 keer wereldkampioen, 48 keer kampioen van Europa en 61 keer kampioen van België.
Ceulemans bekwaamde zich al op zijn zevende in de biljartsport op de cafétafel van zijn vader. Ook voetbalde hij bij de plaatselijke vierdeklasser FC Nijlen. Ceulemans was een goede midvoor en in 1958 werd hij ontdekt door Beerschot. Maar een transfer zat er niet in; waarom weet Ceulemans zelf ook niet.
Hij stopte definitief met voetballen en legde zich helemaal toe op het biljarten. Met succes, want op zijn 23e veroverde hij op 19 februari 1961 zijn eerste Belgische driebandentitel. In 1962 won hij voor het eerst het Europees kampioenschap driebanden en een jaar later al voor het eerst het wereldkampioenschap driebanden met moyennes van respectievelijk 1.159 en 1.307. Hij werd kampioen van de Billiards World Cup Association in 1986, 1987 en 1990.
Na het veroveren van zijn honderdste titel kreeg hij de bijnaam Mister 100. Ceulemans werd in juli 2001 in Las Vegas uitverkoren voor de “Hall of Fame”. Deze onderscheiding kreeg hij van de BCA, de leidende biljartorganisatie in de Verenigde Staten. In de zomer van 2002 werd Raymond Ceulemans door Koning Albert II tot ridder benoemd. In 2005 eindigde hij op de 52ste plaats in de Vlaamse versie van De Grootste Belg en op nr. 24 in de Waalse versie.
Ceulemans is tot nu toe de enige biljarter die Belgisch Sportman van het jaar (1978) werd.
Tony Schrauwen
In een overzicht van biljartgrootheden mag dé meester onder de grootmeesters zeker niet ontbreken. Tony Schrauwen. De voormalige Belgische topspeler werd eenmaal wereldkampioen 47/2 en tweemaal kampioen van Europa in de kaderspelen 47/1 en 47/2. Bekendheid in Nederland genoot Schrauwen door zijn 30-jarige verbintenis met de KNBB als opleider/coach van talentvolle spelers, waaronder Christ van der Smissen, Dave Christiani, Jean van Erp, Raimond Burgman, Jean-Paul de Bruijn, Henri Tilleman, Jos Bongers, Dick Jaspers en vele anderen. In 2002 werd hij tevens erelid van de Nederlandse biljartbond. Hij overleed in 2005 in het ziekenhuis van Lier (België) op 67-jarige leeftijd.
Léo Corin
(11 juni 1941) is een Belgisch biljarter. Hij werd vier maal wereldkampioen artistiek biljarten, in 1972, 1973, 1976 en 1983. Daarnaast werd hij Europees Kampioen in 1980, 1983, 1985 en 1990 en werd hij maar liefst vijftien maal Belgisch kampioen.
.
.
Ludo Dielis
(23 februari 1945) is een Belgisch carambolebiljarter, die negen maal wereldkampioen is geworden, 23 maal Europees kampioen en 37 maal Belgisch kampioen.
Hij begon op elfjarige leeftijd te biljarten in de club van zijn vader: BC Altijd Raak in café Tubbax te Deurne. Hij maakte snel vorderingen, kreeg biljartles bij Jos Vervest en op zijn 15e verjaardag van zijn ouders een matchbiljart op zijn slaapkamer. Kort daarna gaven zijn ouders hun confiseriezaak op en gingen ze het nieuwe biljartcafé Arena in Deurne uitbaten. Daar werd even later ook BC Arena gesticht waar Ludo nog altijd lid van is.
Op 17-jarige leeftijd werd hij Europees kampioenschap junioren in Berlijn voor onder andere Dieter Müller, de latere wereldkampioen. Op 21-jarige leeftijd werd hij in alle spelsoorten ereklasser als jongste aller tijden. Op 24-jarige leeftijd werd hij (weer in Berlijn) voor de eerste maal wereldkampioen vijfkamp door in de finale te winnen van Raymond Ceulemans. Na Ceulemans staat hij nog altijd op de tweede plaats op de wereldranglijst aller tijden van nationale, Europese en wereldtitels.
Hij won het wereldkampioenschap driebanden van de UMB in 1981 en het kampioenschap van de Billiards World Cup Association in 1989. Hij werd wereldkampioen bandstoten in 1974, 1981 en 1984.
Christ van der Smissen
(Sint Willebrord) is een Nederlands carambolebiljarter. Hij leerde het biljarten onder andere van Tony Schrauwen.
Hij eindigde op het Europees kampioenschap kader 47/2 op de derde plaats in 1976 en 1977. Hij eindigde op het Europees kampioenschap kader 47/1 in 1977 op de tweede plaats en in 1978 op de derde plaats. Hij won het Europees kampioenschap kader 71/2 in 1982 in Dudelange en eindigde later dat jaar in Marseille op de derde plaats. Hij eindigde op het wereldkampioenschap kader 71/2 in 1979 op de tweede plaats. Hij won het Europees kampioenschap bandstoten in 1975, 1982 en 1988, eindigde in 1984 op de tweede plaats en in 1981 en 1987 op de derde plaats. Hij eindigde op het wereldkampioenschap bandstoten vier maal op de tweede plaats, in 1974, 1976, 1977 en 1984.
Hij won het Nederlands kampioenschap driebanden in 1978, 1980, 1986 (met een toenmalig recordmoyenne van 1.388) en 1988. Hij eindigde op het Europees kampioenschap driebanden op de derde plaats in 1980 en 1988.
Hij is tegenwoordig bondscoach van de jeugdselectie driebanden van de Koninklijke Nederlandse BiljartBond.
Jean Bessems
(Cadier en Keer, 4 januari 1945) is een voormalige Nederlandse biljarter. Bij het kunststoten (biljart artistique) werd hij tweemaal wereldkampioen en viermaal Europees kampioen.
Jean Bessems werd geboren in Cadier en Keer. Zijn vader was boer, duivenmelker en later caféhouder. Op 14-jarige leeftijd begon het met biljarten. Hij voetbalde tot zijn 19e en moest toen kiezen tussen het biljarten en het voetballen. Bessems speelde eerst Libre, maar stapte later over op het kunststoten.
Zijn internationale doorbraak maakte hij in 1965 op het Europees jeugdkampioenschap biljarten. In 1971 won zijn eerste medaille als senior. Dit was een zilveren op het Europees kampioenschap Cadre 47/2 in Nice. Hij speelde tegen beroemde biljartfenomenen zoals Raymond Ceulemans, Jos Vervest, Tiny Wijnen, Francis Connesson en Wilfried Spielmann. Hij reisde de hele wereld over en gaf zelfs demonstraties in Rusland hetgeen ten tijde van het het Sovjetrijk heel bijzonder was. Volgens zij trainer René Vingerhoeds lag zijn kracht met name bij het perfect afstoten, wat van belang is om een topspeler te worden.
Hij werd wereldkampioen in 1985 in Sluis in Zeeland en in 1988 in Stockerau in Oostenrijk. Europees kampioen in Valencia, in Frankrijk en in Dongen en Wilrijk bij Antwerpen. In 1991 zette hij een punt achter zijn sportcarrière en in 2005 ging hij met de VUT. Later pakte hij het biljarten weer op in de hoogste klasse.
Titels
Wereldkampioen kunststoten – 1985, 1988
Europees kampioen kunststoten – 1986, 1987, 1988, 1989
Nederlands kampioen biljarten – 1981, 1982, 1983, 1984, 1985, 1986, 1987, 1989
Rini van Bracht
(Waalwijk, 1 juni 1947) is een Nederlands biljarter die gespecialiseerd is in het driebanden.
Als negentienjarige werd hij al tweede op het wereldkampioenschap driebanden in Groningen. Het hoogtepunt in zijn carrière was de wereldtitel die hij in 1982 in Guayaquil (Ecuador) behaalde. Hij was de eerste die de legendarische Raymond Ceulemans op een WK wist te verslaan. In 1993 werd Van Bracht in Aalborg (Denemarken) voor de tweede keer wereldkampioen.
Van Bracht won ook tweemaal het Europees kampioenschap driebanden (in 1984 en 1993) en acht keer het Nederlands kampioenschap driebanden (de eerste maal in december 1970 en de laatste maal in januari 1989).
Door een ongeluk raakte Van Bracht ernstig gewond aan een van zijn ogen. Het gezichtsvermogen in het gewonde oog was nog maar 10%. Eigenlijk heeft hij dus steeds met een oog moeten spelen. Toch heeft dit zijn biljartcarrière niet nadelig beïnvloed. Uiteindelijk heeft hij op deze wijze twee wereldkampioenschappen in de wacht gesleept. Dit is opmerkelijk omdat het met een oog zeer moeilijk is diepte te zien. Op een wedstrijdbiljart van 284 cm bij 142 cm moet dat een flinke handicap zijn geweest. Van Bracht heeft een zaak in sportartikelen in Waalwijk.
Piet Vet
(Hilversum, 14 december 1948) was een Nederlandse biljarter. Als vijfjarig jongetje maakt hij kennis met biljart in het café van zijn ouders in Hilversum. Toch duurt het nog tot zijn 17e voordat hij daadwerkelijk biljartles krijgt. Wel meteen van een begrip in de internationale biljartwereld, namelijk de legendarische René Vingerhoed. Geroemd als de voorloper van Raymond Ceulemans, ook een begrip natuurlijk.
Na een imposant aantal jeugdtitels volgt de definitieve doorbraak op het hoogste niveau (de ereklasse) in 1970 toen hij Nederlands kampioen werd. Al snel volgde internationaal succes met het Europees kampioenschap met het Nederlands team in 1976. We kunnen rustig stellen dat Piet Vet, samen met een select groepje internationale toppers, ruim 15 jaar lang de internationale toernooien beheerste. Hij werd maar liefst 7 x Nederlands kampioen, waarvan 4 x Libre, 2 x Cadre 47/2 en 1 x Pentathlon (alle spelsoorten).
Daarbij werd hij 3 x Europees kampioen met het Nederlands team (Vet, Vultink, Van der Smissen, Bongers en Van Bracht).
Tegenwoordig houdt Piet zich vooral bezig met verkoop, plaatsing en onderhoud van biljarts. Van een enkel wedstrijdbiljart bij een particulier of in een café tot een hele serie tafels bij een vereniging. Daarnaast adviseert hij en levert hij de beste keuen en materialen. En uiteraard zoals het een grootmeester betaamt geeft hij les en zo nu en dan een clinic of demonstratie.
Meesters van deze tijd
Naast bovenstaande oude biljartmeesters zijn er nu natuurlijk diverse “jonge biljarthelden” actief. Onderstaand daarvan eveneens een opsomming, waarbij opgemerkt moet worden dat hun palmares misschien niet compleet is, aangezien zij nog bijna wekelijks/maandelijks/jaarlijks aan diverse grote toernooien en kampioenschappen deelnemen. Evt. aanvullingen zijn welkom via het contactformulier.
Jan Arnouts
(Etten-Leur, 11 mei 1958) is een Nederlands carambolebiljarter. Hij leerde als kind (staande op een bierkratje) biljarten in het café van zijn vader en kreeg daarna les van Tony Schrauwen. Hij was van 1985 tot 2004 uitbater van een café/biljartcentrum (overgenomen van zijn vader) en werd daarna postbode.
Hij won het Nederlands kampioenschap libre in 1980 en 1984, het Nederlands kampioenschap kader 47/1 in 1982 en 1984, het Nederlands kampioenschap kader 71/2 in 1981 en 1983, het 1e Nederlands Kampioenschap 3-kamp (71/2, bandstoten, driebanden) in 1986 en het Nederlands kampioenschap driebanden in 1986 en 1992.
In mei 1982 eindigde Arnouts als tweede op het Wereldkampioenschap Anker-kader 47/1 te Duisburg achter de winnaar Francis Connesson. Hij eindigde in 1983 ook als tweede op het Europees kampioenschap bandstoten in Madrid achter de kampioen Ludo Dielis. Hij won het Europees kampioenschap kader 71/2 in 1983 in Marseille.
Hij won het kerstbiljarttoernooi in Zundert in 1985. Hij werd gekozen tot sportman van het jaar in Etten-Leur over 1981, 1982, 1983 en 1985.
Zo zou hij in 2012 ook in Kapelle weer aan de tafel verschijnen waar Jan Arnouts voor het 25e opeenvolgende jaar aan de Masters, het NK driebanden deelnam.
Jos Bongers
(Nijmegen, 1956) is een Nederlands carambolebiljarter die gespecialiseerd is in de korte spelsoorten.
Hij eindigde op het Europees kampioenschap kader 71/2 in 1987 op de derde plaats. Hij eindigde op het wereldkampioenschap kader 47/1 in 1987 op de tweede plaats. Hij eindigde op het Europees kampioenschap kader 47/2 in 1982 op de tweede plaats en in 1980 op de derde plaats. Hij won het Europees kampioenschap libre in 1991.
Hij eindigde op het Europees kampioenschap bandstoten op de tweede plaats in 1996, 1998 en 1999. Hij won het wereldkampioenschap bandstoten in 1995 en eindigde op de derde plaats in 2007.
Vermeldingswaardig nog is het feit dat Bongers, in navolging van Hans Vultink, in 1985 tijdens het NK kader een algemeen moyenne van boven de 100 heeft gespeeld, namelijk 114,42 en in 1987 zelfs met 150,94, wat voor mij tot dus een record is, dat nog steeds niet is verbroken. Leuke bijkomstigheid is dat Jos Bongers les heeft gehad van Hans vultink.
Jozef (Jef) Philipoom
(27 mei 1964) is een Belgisch carambolebiljarter die gespecialiseerd is in driebanden.
Hij werd Belgisch kampioen driebanden in 1995 en in 2002 en won de Beker van België in 1996.
Hij won in 1995 het Europees kampioenschap driebanden en in hetzelfde jaar in Grubbenvorst het wereldkampioenschap driebanden.
.
Jean Paul de Bruijn
(Hulst, 14 maart 1965) is een Nederlands all round biljarter. Hij werd één keer Nederlands kampioen in de meerkamp, acht maal in het bandstoten en twee maal in het kader 47/2. Hij behaalde in het bandstoten de Europese titel in 2001, 2002, 2003, 2005, 2006 en 2007 en de wereldtitel in 2007, in Alicante. Hij eindigde in het wereldkampioenschap driebanden in 2005 op de tweede plaats. Begin 2008 kroonde hij zich voor de 1e keer tot kampioen van Nederland in het driebanden door de Masters te winnen. Iets wat hij in 2014 en 2015 zou herhalen.
Raimond Burgman
(Soest, 12 mei 1964) is een Nederlands carambolebiljarter die gespecialiseerd is in het driebanden.
Hij eindigde op het Europees kampioenschap driebanden in 2000 op de gedeelde derde plaats en op het wereldkampioenschap driebanden in 1997 in Grubbenvorst op de tweede plaats met een nederlaag in de finale tegen Torbjörn Blomdahl. In 2012 eindigde hij tweede op het europees kampioenschap driebanden achter de Griek Filipos Kasidokostas.
Hij won met Dick Jaspers het wereldkampioenschap driebanden voor landenteams in 1998 en 1999 en eindigde met dezelfde teamgenoot op de tweede plaats in 2000 en 2008 en op de derde plaats in 2006, 2007 en 2010. In januari 2016 won hij de Masters, het Nederlands kampioenschap driebanden.
Patrick Niessen
(Leut, 12 juni 1965) is een Belgisch (sinds 1988 in Bree wonende) carambolebiljarter die gespecialiseerd is in het kaderspel.
Patrick Niessen begon op 13-jarige leeftijd te biljarten. Een broer van zijn vader had een café met een biljart. Patrick ging er regelmatig biljarten en werd al snel lid van een officiële club van de Belgische biljartbond namelijk Verbroedering Bree. Hij ging eerst les volgen bij Tonny Schrauwen en daarna (op 16-jarige leeftijd) bij wereldkampioen Emile Wafflard in Brussel en maakte zodanige vorderingen dat hij op 19-jarige leeftijd in de hoogste Belgische afdeling speelde. Zijn specialisatie in het kaderspel leidde tot diverse Europese titels. Hij werd 4 keer op rij Europees kampioen Kader 71/2 van 2002 tot en met 2005.
Dick Jaspers
(Sint Willebrord, 23 juli 1965) is een Nederlands carambolebiljarter. Hij is gespecialiseerd in driebanden. Daarin werd hij op 11 december 2021 voor de vijfde keer in zijn carrière wereldkampioen, nadat hij dat in 2000, 2004, 2009 en 2018 ook werd.
Jaspers werd in 1986 prof. Zijn eerste successen behaalde hij in 1988, toen hij derde werd op het Nederlands kampioenschap driebanden. Een jaar later won hij het Nederlands kampioenschap bandstoten en behaalde hij drie gouden plakken op het EK voor junioren. Sinds het einde van zijn juniorentijd speelt hij voornamelijk in het driebanden. Hij werd in die spelsoort in 1990 voor het eerst Nederlands kampioen en won in 1991 zijn eerste wereldbekertoernooi. In 2023 won Jaspers zijn 22e Nederlandse titel driebanden.
Jaspers won in 2003, 2008, 2010 en 2011 het Europees kampioenschap driebanden, in 2000, 2004 en 2011 het wereldkampioenschap driebanden van de UMB en in 1997 en 1999 het kampioenschap van de Billiards World Cup Association. Hij won de wereldbeker driebanden in 1997, 1999, 2008, 2010 en 2016.
In 2007 verloor Jaspers de finale van de wereldbekerwedstrijd in Sluiskil van Torbjörn Blomdahl.[2] Hij won in juni 2008 het Europees kampioenschap driebanden in Florange met in de finale tegen Torbjörn Blomdahl een moyenne van 5,625 (45 punten in 8 beurten) en daarna drie wereldbekertoernooien achter elkaar: in juni in Porto, eind augustus in Irapuato (beide keren door in de finale de Spanjaard Daniel Sánchez te verslaan) en een maand later in Suwon. Op het wereldkampioenschap in oktober in Sankt Wendel werd hij in de achtste finale met 0-3 uitgeschakeld door Sánchez.
Jaspers won het wereldkampioenschap driebanden voor landenteams in 1998 en 1999, beide keren met Raimond Burgman. Hij eindigde bij dat toernooi op de tweede plaats in 1993 (met Louis Havermans), 2000 (met Raimond Burgman), 2002 (met Anno de Kleine), 2005 (met Jean Paul de Bruijn) en 2008 (met Raimond Burgman). Hij eindigde op de derde plaats in 2003 (met Anno de Kleine), in 2006 en 2007 (beide keren met Raimond Burgman). In 2016 werd hij met Jean van Erp wereldkampioen landenteams.
In januari 2018 schreef Dick geschiedenis door in een partij de benodigde 40 caramboles in slechts 4 beurten uit te spelen. Hij begon zijn partij in de Duitse Bundesliga tegen de Oostenrijker Andreas Efler met vijf, elf en twee om vervolgens met een slotserie van 22 de eindstand op 40-0 te bepalen. Een absoluut wereldrecord.
Henri Tilleman
(Dronten, 15 augustus 1965) is een Nederlands carambolebiljarter die gespecialiseerd is in het kaderspel. Hij begon op 12-jarige leeftijd te biljarten op het kleine biljart bij hem thuis. Zijn eerste biljartclub was BBC Biddinghuizen. Op 16-jarige leeftijd ging hij biljartles volgen bij Tonny Schrauwen.
Hij is houder van het Nederlands serierecord 47/2 met 861 caramboles en recordhouder algemeen gemiddelde 71/2 met 62.00 over 7 partijen. Zijn kaderspecialisatie heeft hem tot nu toe vijf Europese titels opgeleverd.
In december 2013 werd Tilleman Nederlands kampioen kader 71/2 en pakte daarmee zijn 45e nationale titel, waarmee hij Hans Vultink voorbij ging op de recordlijst.
In maart 2014 werd de specialist in de klassieke spelsoorten tot erelid benoemd door de KNBB. Hij schaarde zich bij een illuster groepje biljarters dat zich ook erelid mag noemen, zoals onder andere Raymond Ceulemans (1980), Hans Vultink (1981) en Dick Jaspers (2001).
Hierna zette Tilleman een punt achter zijn indrukwekkende loopbaan. Op de vraag of hij toch niet graag het record nog wat wilde aanscherpen, antwoordde hij: „Misschien dat ik over drie, vijf of zeven jaar wel weer begin. Geestelijk pak je het snel genoeg weer op. En als ik een half jaar train, dan sta ik er weer.”
Frédéric Caudron
(La Bouverie, 27 januari 1968) is een Belgisch carambolebiljartspeler die beschouwd wordt als een van de beste spelers ter wereld. Hij werd in 1999 wereldkampioen driebanden in Bogota en behaalde wereldtitels in het kader 71/2 in 1991 en 2000 en in het kader 47/2 in 2003. Hij werd 5x Europees kampioen bandstoten: in 1990, 1991, 1993 en 2x in 2008 (in april in Carvin en in november in Wijchen). Hij is dus een veelzijdig carambolebiljarter die alle disciplines uitstekend beheerst.
Caudron presteerde zeer goed in de Sang Lee International door dat lucratieve toernooi in 2006 en 2007 te winnen. In 2008 eindigde hij op de tweede plaats door een nederlaag in de finale tegen Roland Forthomme. Het Driebanden kersttoernooi van Zundert, dat als interland wordt gezien tussen België en Nederland, heeft Caudron zeven keer gewonnen.
Caudron heeft veel internationale titels behaald en records gebroken in de verschillende disciplines. De biljartsport heeft hem dan ook de bijnaam ‘ L’extra-terrestrial ‘ opgeleverd. Qua Belgische titels heeft Caudron reeds meer titels dan die andere biljartgrootheid Raymond Ceulemans en als hij voortgaat in dit tempo zal hij de eerste en wellicht enige speler zijn die de kaap van 100 nationale titels zal behalen. Op Europees en wereldvlak zal hij Ceulemans nooit kunnen inhalen met als reden dat er niet zoveel kampioenschappen meer worden georganiseerd. Hij is tevens uitvinder van de zogenaamde Caudron-stoot.
Eddy Merckx
(Reet, 4 september 1968) is een Belgisch biljarter die gespecialiseerd is in driebanden.
Hij werd geboren in het jaar dat de wielrenner Eddy Merckx voor het eerst de Ronde van Italië won. Vader Merckx was een fanatiek sportliefhebber en noemde zijn zoon naar de wielrenner, iets waar de biljarter meer na- dan voordeel van gehad heeft.
Hij groeide op in Hemiksem, volgde een opleiding tot schrijnwerker-meubelmaker, werkte na zijn militaire dienst in een steenkapperij en begon later een café in het centrum van Schelle in de provincie Antwerpen.
Hij won in september 2006 in Sankt Wendel het wereldkampioenschap driebanden door de Griek Nikos Polychronopoulos met 3-1 te verslaan. Een maand later werd hij benoemd tot ereburger van Schelle. In mei 2007 won hij het Europees kampioenschap driebanden door in een spannende finale titelverdediger Frédéric Caudron met 3-2 te verslaan.
Hij won in januari 2012 voor de zesde keer het Belgisch kampioenschap driebanden en won ook de Beker van België, de wereldbekermanche en drie keer de Superprestige.
In september 2012 won hij voor de tweede keer het wereldkampioenschap. In Porto versloeg hij de Zuid-Koreaan Sung-Won Choi met 40-24 in 24 beurten.
Eddy Leppens
(Neerpelt, 3 december 1969) is een Belgisch carambolebiljarter die in bijna alle spelsoorten Belgisch kampioen is geworden. Hij won in 1993 de Beker van België driebanden en legde zich daarna vooral toe op die spelsoort. Hij werd nationaal kampioen in het libre (in 1995, 2000 en 2007), kader 47/1 (in 1993), kader 71/2 (in 1991) en bandstoten (in 1993, 1994 en 1995). Op het nationaal kampioenschap driebanden speelde en verloor hij de finale in 2004, 2006, 2007, 2013 en 2014. In 2015 lukte het hem dan eindelijk om het Belgisch Kampioenschap driebanden op zijn naam te schrijven.
Leppens eindigde op het wereldkampioenschap driebanden in 1998 op de vierde plaats, in 2005 op de gedeelde derde plaats, in 2007 en 2009 op de derde plaats en in in 2010 was hij verliezend finalist. Op het Europees kampioenschap driebanden in 2000 eindigde hij op de derde plaats. Bij het bandstoten eindigde hij in 2006 als derde op het Europees kampioenschap en in 2007 als derde op het wereldkampioenschap. In 1993 eindigde hij als derde op het wereldkampioenschap 71/2.
Roland Forthomme
(3 november 1970) is een Belgisch carambolebiljarter die in het driebanden tot de wereldtop behoort. Hij veroverde de Beker van België in 2000, 2002, 2005 en 2006. Hij won twee keer een wereldbekertoernooi driebanden namelijk in september 2005 in Hurghada en in mei 2006 in Volos.
Hij eindigde begin juni 2008 als derde in het Europees kampioenschap driebanden in Florange door in de kwartfinale met 3-0 te winnen van Philip Kasidokostas en in de halve finale met 3-0 te verliezen van Dick Jaspers. Eind juli 2008 won hij de prestigieuze Sang Lee International door in de finale Frédéric Caudron te verslaan en verdiende daarmee $25.000.
Eind 2012 speelde hij een driebandenserie van 28 in Zundert (NL). De hoogste serie ooit, maar wel een wereldrecord dat hij moet delen met Raymond Ceulemans en de Japanner Junichi Komori. In januari 2013 werd hij voor de 2e keer Belgisch Kampioen driebanden in een finale waar voor het eerst penalties moesten uitmaken wie de uiteindelijke kampioen zou worden.
Sander Jonen
(Amsterdam, 3 april 1973) is een Nederlandse carambolebiljarter, gespecialiseerd in biljart artistiek. Hij begon met biljarten op zijn achtste, met driebanden op zijn zestiende en met artistiek biljart op zijn achttiende.
Hij werd 2 keer wereldkampioen artistiek in Amsterdam in januari 2006 en Florange Frankrijk in mei 2011. Hij werd 1 keer Europees kampioen artistiek in Grubbenvorst Nederland in mei 2009 en won de Masters op het onderdeel artistiek in maart 2012. Hij won de Grand Prix 2 keer in 2011, wederom op het onderdeel artistiek en ook in 2012 en 2015. In januari 2013 werd hij Nederlands Kampioen artistiek in Rosmalen.
Therese Klompenhouwer
(Nijkerk, 3 januari 1983) is een Nederlandse carambolebiljarter, gespecialiseerd in het driebanden. Op achtjarige leeftijd begon zij met biljarten. Ze stamt af van een familie van biljartspelers. Haar grootvader, moeder, vader en haar oom speelden biljart. Haar broer Jarno is eveneens een goede biljarter.
Ze behaalde tot dusverre in de categorie driebanden groot voor vrouwen vier keer de wereldtitel (in oktober 2014 in Sinop (Turkije), in augustus 2016 in Guri (Zuid-Korea) en in september 2018 in Izmir (Turkije)) en in oktober 2019 in Valencia), zeven Europese en elf Nederlandse titels. Ze won in 2013, 2015 en 2017 de Jennifer Shim International, alle drie keren door in de finale de Japanse viervoudig wereldkampioene Orie Hida te verslaan.
Welke grote biljarter heb ik gemist?
Laat het me s.v.p. weten.
